Promocja kultury polskiej i działalności społecznej wśród Polonii Australijskiej
Opis spotkań:
1. Spektakl „Oriana Fallaci. Chwila w której umarłam”
Monodram Ewy Błaszczyk. Fallaci, jedna z najbardziej wyrazistych i „słyszanych” dziennikarek swojej epoki, tłumaczyła zawsze, że pisze o wojnie, bo wojna odsłania w ludziach to, co jest prawdziwe. Obnaża ich piękno i brzydotę, tchórzostwo i odwagę. Mówiła, że rozumie ludzi lepiej w stanie wojny niż w czasie pokoju. Inspiracją dla monodramu były także osobiste fragmenty Listu do nienarodzonego dziecka. Bolesna rozmowa z kimś, kto nie istniał. Tym razem osobista wojna. Bohaterka opowiada o sobie „w chwili, w której umarła”, w momencie przejścia. O najtrudniejszych doświadczeniach opowiada nie tylko rewolucjonistka, ale także kobieta.
Spektakl powstał dzięki wsparciu finansowemu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Przedstawienie zostało zarejestrowane przez Telewizję Polską ( premiera spektaklu teatru telewizji odbyła się wiosną 2019 roku).
Ewa Błaszczyk otrzymała nagrodę im. Leopolda Staffa za kreację postaci Oriany Fallaci.
Spektakl, dotychczas zagrano ponad 50 razy, zarówno w siedzibie Teatru Studio w Warszawie, jak i w innych polskich miastach.
2. Recital „Pozwól mi spróbować jeszcze raz”
W swoim recitalu Ewa Błaszczyk opowiada swój los piosenkami m.in. Agnieszki Osieckiej, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, Włodzimierza Wysockiego, Jacka Kleyffa. Część repertuaru, jak „Orszaki” jest powszechnie znana, ale brzmi inaczej, nie tylko inaczej zinterpretowana ale niosąca inną niż dotychczas opowieść. Recital koresponduje z książką Mai Komorowskiej i Tadeusza Sobolewskiego „Pytania, które się nie kończą” – bo też jest o działaniu, o pracy, o krzątaniu się w życiu, wreszcie o szukaniu sensu w tym, w czym go czasem dostrzec najtrudniej. Biografia Ewy Błaszczyk jest doskonale znana – śmierć męża, choroba córki, walka o jej życie, później walka o jej prawo do leczenia, o jakość tego życia, o zrozumienie, że człowiek w śpiączce ma swój świat i swoje sny, w które nie potrafimy zajrzeć, działanie Fundacji Akogo (od A kogo to obchodzi?), budowa kliniki „Budzik”, w której wybudziło się już kilkanaścioro dzieci. Znana jest jej działalność artystyczna i społeczna. Jej bezkompromisowość wobec siebie samej. To wszystko przebija z tekstów, jakie wykonuje zarówno grając w przedstawieniach teatralnych (choćby „Rok magicznego myślenia”) jak i śpiewając recitale (ostatnim był „Nawet gdy wichura” również na scenie Teatru Studio, którego jest aktorką). W swoim nowym wokalnym projekcie śpiewa o tym, że świat nawet jak się kończy nadal jest piękny, że można znaleźć w nim sens. Bo są sens, logika i porządek.
3. Prezentacja książki aut. Remigiusza Grzeli „Podwójne życie reporterki. Fallaci. Torańska” wraz ze spotkaniem autorskim
Dwie wyjątkowe kobiety, dwie silne osobowości, dwie wybitne dziennikarki. Odważne, bezkompromisowe, piekielnie pracowite. Teresa Torańska bardziej empatyczna – ostra, ale nieprzekraczająca norm; Oriana Fallaci bez skrupułów, w ocenie innych niemająca hamulców. Czasem mijały się na reporterskim szlaku, ale nigdy się nie spotkały.
Rozmawiały z reżyserami i aktorami historii, starały się ich zrozumieć, by pomóc swoim czytelnikom w lepszym pojmowaniu zjawisk i wydarzeń. Mimo to nie udało im się nas zmienić – nie wpływają na nas ani wstrząsające reportaże, ani wybitne powieści, choć stanowią aż nadto wyraziste memento. Zapominamy, że wolność nigdy nie jest dana raz na zawsze i że pobłażliwość wobec nienawiści – również tej ukrywającej się w języku – prędzej czy później prowadzi do katastrofy.
Remigiusz Grzela przejechał tysiące kilometrów śladami Fallaci i Torańskiej, rozmawiał z ich najbliższymi przyjaciółmi, dotarł do nieznanych dokumentów. W ten sposób powstał brawurowy i głęboki portret dwóch wielkich dziennikarek i epoki, w której żyły i którą próbowały opisać.
Jedna urodziła się we Florencji, druga w Wołkowysku. Ta z Florencji zaczęła pracę w zawodzie od podróży dookoła świata, ta z Wołkowyska od podróży do kujawskiego PGR-u. Świat dzielił się na Zachód i Wschód. Obie z uwagą przyglądały się swojej części świata. I obie zadały sobie banalne przecież pytanie: Skąd bierze się zło? Z ideologii? Z religii? Może z człowieka? Remigiusz Grzela napisał o nich ważną i mądrą książkę. Nie paraliżował go strach przed nieuchronnym porównaniem.
I słusznie. Jest godnym partnerem dla obu: dla Oriany Fallaci i dla Teresy Torańskiej.
Hanna Krall
Publikacja uzyskała tytuł Książki Roku 2017 „Magazynu Literackiego KSIĄŻKI”.
4. Spotkanie Polonii z Ewą Błaszczyk i Remigiuszem Grzelą
Remigiusz Grzela – urodzony w Starogardzie Gdańskim dziennikarz, pisarz, dramaturg. Autor zbiorów rozmów "Rozum spokorniał", "Hotel Europa", "Wolne", "Obecność", wywiadów-rzek "Marian Kociniak. Spełniony", "Było, więc minęło. Joanna Penson – dziewczyna z Ravensbrück, kobieta Solidarności, lekarka Wałęsy", "To, co najważniejsze. Irena Jun i Stanisław Brudny", "Krafftówna w krainie czarów", książek reporterskich "Bagaże Franza K., czyli Podróż, której nigdy nie było" i "Wybór Ireny" (o łączniczce ŻOB-u Irenie Gelblum, która stała się włoską poetką Ireną Conti), a także powieści "Bądź moim Bogiem" i "Złodzieje koni". Wydana w listopadzie 2017 r. książka „Podwójne życie reporterki. Fallaci. Torańska” otrzymała znakomite recenzje zarówno ze strony krytyków, jak i czytelników, zdobyła też tytuł Książki Roku 2017.
5. Prezentacja Fundacji „Akogo?”: 15 lat dokonań i plany na przyszłość
Fundacja Ewy Błaszczyk „Akogo?”, jest polską organizacją pozarządową, od 17 lat zajmującą się systemowym rozwiązywaniem problemów osób w śpiączce. Gdy rozpoczynaliśmy działalność, w naszym kraju nie istniała systemowa pomoc dla pacjentów po ciężkich urazach mózgu, przebywających w śpiączce. Przeprowadziliśmy szereg kampanii edukujących społeczeństwo w temacie problemów osób w komie. Zainicjowaliśmy i wypracowaliśmy wspólnie z Ministerstwem Zdrowia Program leczenia dzieci w śpiączce w fazie B, który od 4 lat jest wdrożony do systemu publicznej opieki zdrowotnej. Wybudowaliśmy Klinikę „Budzik” – pierwszy w naszym kraju wzorcowy ośrodek rehabilitacyjny dla dzieci w śpiączce. Robimy wszystko, aby Klinika świadczyła usługi medyczne na najwyższym, światowym poziomie, z wykorzystaniem rozmaitych, nowatorskich metod leczenia, diagnostyki oraz najszerszego wachlarza metod neurorehabilitacji. Dzięki naszej inicjatywie i współpracy z prof. Wojciechem Maksymowiczem Minister Zdrowia wydał rozporządzenie o uruchomieniu programu leczenia dorosłych ze śpiączką (listopad 2016r), co umożliwiło otwarcie pierwszego oddziału „wybudzeniowego” dla dorosłych przy Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym w Olsztynie. Obecnie może się tu leczyć równocześnie 8 pacjentów (już wkrótce 15). Fundacja „Akogo?” współpracuje przy tym projekcie i wspiera oddział w wyposażeniu w niezbędny sprzęt rehabilitacyjny i medyczny. Bieżącym działaniem jest rozpoczęcie inwestycji „Budzik dla Dorosłych” przy Mazowieckim Szpitalu Bródnowskim w Warszawie, gdzie obok (możliwie najlepiej wyposażonej) kliniki dla dorosłych pacjentów w śpiączce powstanie jednostka naukowo-badawcza. Możliwe będzie wdrażanie najnowocześniejszych metod i technik leczenia i rehabilitacji, nad którymi pracują zaawansowane zespoły naukowe na całym świecie.
Prowadzimy działania zmierzające do sprowadzania do Polski światowych osiągnięć medycznych dotyczących problematyki śpiączki, wymiany wiedzy naukowej i wdrażania programów eksperymentalnych.
1. Spektakl „Oriana Fallaci. Chwila w której umarłam”
Monodram Ewy Błaszczyk. Fallaci, jedna z najbardziej wyrazistych i „słyszanych” dziennikarek swojej epoki, tłumaczyła zawsze, że pisze o wojnie, bo wojna odsłania w ludziach to, co jest prawdziwe. Obnaża ich piękno i brzydotę, tchórzostwo i odwagę. Mówiła, że rozumie ludzi lepiej w stanie wojny niż w czasie pokoju. Inspiracją dla monodramu były także osobiste fragmenty Listu do nienarodzonego dziecka. Bolesna rozmowa z kimś, kto nie istniał. Tym razem osobista wojna. Bohaterka opowiada o sobie „w chwili, w której umarła”, w momencie przejścia. O najtrudniejszych doświadczeniach opowiada nie tylko rewolucjonistka, ale także kobieta.
Spektakl powstał dzięki wsparciu finansowemu Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Przedstawienie zostało zarejestrowane przez Telewizję Polską ( premiera spektaklu teatru telewizji odbyła się wiosną 2019 roku).
Ewa Błaszczyk otrzymała nagrodę im. Leopolda Staffa za kreację postaci Oriany Fallaci.
Spektakl, dotychczas zagrano ponad 50 razy, zarówno w siedzibie Teatru Studio w Warszawie, jak i w innych polskich miastach.
2. Recital „Pozwól mi spróbować jeszcze raz”
W swoim recitalu Ewa Błaszczyk opowiada swój los piosenkami m.in. Agnieszki Osieckiej, Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej, Włodzimierza Wysockiego, Jacka Kleyffa. Część repertuaru, jak „Orszaki” jest powszechnie znana, ale brzmi inaczej, nie tylko inaczej zinterpretowana ale niosąca inną niż dotychczas opowieść. Recital koresponduje z książką Mai Komorowskiej i Tadeusza Sobolewskiego „Pytania, które się nie kończą” – bo też jest o działaniu, o pracy, o krzątaniu się w życiu, wreszcie o szukaniu sensu w tym, w czym go czasem dostrzec najtrudniej. Biografia Ewy Błaszczyk jest doskonale znana – śmierć męża, choroba córki, walka o jej życie, później walka o jej prawo do leczenia, o jakość tego życia, o zrozumienie, że człowiek w śpiączce ma swój świat i swoje sny, w które nie potrafimy zajrzeć, działanie Fundacji Akogo (od A kogo to obchodzi?), budowa kliniki „Budzik”, w której wybudziło się już kilkanaścioro dzieci. Znana jest jej działalność artystyczna i społeczna. Jej bezkompromisowość wobec siebie samej. To wszystko przebija z tekstów, jakie wykonuje zarówno grając w przedstawieniach teatralnych (choćby „Rok magicznego myślenia”) jak i śpiewając recitale (ostatnim był „Nawet gdy wichura” również na scenie Teatru Studio, którego jest aktorką). W swoim nowym wokalnym projekcie śpiewa o tym, że świat nawet jak się kończy nadal jest piękny, że można znaleźć w nim sens. Bo są sens, logika i porządek.
3. Prezentacja książki aut. Remigiusza Grzeli „Podwójne życie reporterki. Fallaci. Torańska” wraz ze spotkaniem autorskim
Dwie wyjątkowe kobiety, dwie silne osobowości, dwie wybitne dziennikarki. Odważne, bezkompromisowe, piekielnie pracowite. Teresa Torańska bardziej empatyczna – ostra, ale nieprzekraczająca norm; Oriana Fallaci bez skrupułów, w ocenie innych niemająca hamulców. Czasem mijały się na reporterskim szlaku, ale nigdy się nie spotkały.
Rozmawiały z reżyserami i aktorami historii, starały się ich zrozumieć, by pomóc swoim czytelnikom w lepszym pojmowaniu zjawisk i wydarzeń. Mimo to nie udało im się nas zmienić – nie wpływają na nas ani wstrząsające reportaże, ani wybitne powieści, choć stanowią aż nadto wyraziste memento. Zapominamy, że wolność nigdy nie jest dana raz na zawsze i że pobłażliwość wobec nienawiści – również tej ukrywającej się w języku – prędzej czy później prowadzi do katastrofy.
Remigiusz Grzela przejechał tysiące kilometrów śladami Fallaci i Torańskiej, rozmawiał z ich najbliższymi przyjaciółmi, dotarł do nieznanych dokumentów. W ten sposób powstał brawurowy i głęboki portret dwóch wielkich dziennikarek i epoki, w której żyły i którą próbowały opisać.
Jedna urodziła się we Florencji, druga w Wołkowysku. Ta z Florencji zaczęła pracę w zawodzie od podróży dookoła świata, ta z Wołkowyska od podróży do kujawskiego PGR-u. Świat dzielił się na Zachód i Wschód. Obie z uwagą przyglądały się swojej części świata. I obie zadały sobie banalne przecież pytanie: Skąd bierze się zło? Z ideologii? Z religii? Może z człowieka? Remigiusz Grzela napisał o nich ważną i mądrą książkę. Nie paraliżował go strach przed nieuchronnym porównaniem.
I słusznie. Jest godnym partnerem dla obu: dla Oriany Fallaci i dla Teresy Torańskiej.
Hanna Krall
Publikacja uzyskała tytuł Książki Roku 2017 „Magazynu Literackiego KSIĄŻKI”.
4. Spotkanie Polonii z Ewą Błaszczyk i Remigiuszem Grzelą
Remigiusz Grzela – urodzony w Starogardzie Gdańskim dziennikarz, pisarz, dramaturg. Autor zbiorów rozmów "Rozum spokorniał", "Hotel Europa", "Wolne", "Obecność", wywiadów-rzek "Marian Kociniak. Spełniony", "Było, więc minęło. Joanna Penson – dziewczyna z Ravensbrück, kobieta Solidarności, lekarka Wałęsy", "To, co najważniejsze. Irena Jun i Stanisław Brudny", "Krafftówna w krainie czarów", książek reporterskich "Bagaże Franza K., czyli Podróż, której nigdy nie było" i "Wybór Ireny" (o łączniczce ŻOB-u Irenie Gelblum, która stała się włoską poetką Ireną Conti), a także powieści "Bądź moim Bogiem" i "Złodzieje koni". Wydana w listopadzie 2017 r. książka „Podwójne życie reporterki. Fallaci. Torańska” otrzymała znakomite recenzje zarówno ze strony krytyków, jak i czytelników, zdobyła też tytuł Książki Roku 2017.
5. Prezentacja Fundacji „Akogo?”: 15 lat dokonań i plany na przyszłość
Fundacja Ewy Błaszczyk „Akogo?”, jest polską organizacją pozarządową, od 17 lat zajmującą się systemowym rozwiązywaniem problemów osób w śpiączce. Gdy rozpoczynaliśmy działalność, w naszym kraju nie istniała systemowa pomoc dla pacjentów po ciężkich urazach mózgu, przebywających w śpiączce. Przeprowadziliśmy szereg kampanii edukujących społeczeństwo w temacie problemów osób w komie. Zainicjowaliśmy i wypracowaliśmy wspólnie z Ministerstwem Zdrowia Program leczenia dzieci w śpiączce w fazie B, który od 4 lat jest wdrożony do systemu publicznej opieki zdrowotnej. Wybudowaliśmy Klinikę „Budzik” – pierwszy w naszym kraju wzorcowy ośrodek rehabilitacyjny dla dzieci w śpiączce. Robimy wszystko, aby Klinika świadczyła usługi medyczne na najwyższym, światowym poziomie, z wykorzystaniem rozmaitych, nowatorskich metod leczenia, diagnostyki oraz najszerszego wachlarza metod neurorehabilitacji. Dzięki naszej inicjatywie i współpracy z prof. Wojciechem Maksymowiczem Minister Zdrowia wydał rozporządzenie o uruchomieniu programu leczenia dorosłych ze śpiączką (listopad 2016r), co umożliwiło otwarcie pierwszego oddziału „wybudzeniowego” dla dorosłych przy Uniwersyteckim Szpitalu Klinicznym w Olsztynie. Obecnie może się tu leczyć równocześnie 8 pacjentów (już wkrótce 15). Fundacja „Akogo?” współpracuje przy tym projekcie i wspiera oddział w wyposażeniu w niezbędny sprzęt rehabilitacyjny i medyczny. Bieżącym działaniem jest rozpoczęcie inwestycji „Budzik dla Dorosłych” przy Mazowieckim Szpitalu Bródnowskim w Warszawie, gdzie obok (możliwie najlepiej wyposażonej) kliniki dla dorosłych pacjentów w śpiączce powstanie jednostka naukowo-badawcza. Możliwe będzie wdrażanie najnowocześniejszych metod i technik leczenia i rehabilitacji, nad którymi pracują zaawansowane zespoły naukowe na całym świecie.
Prowadzimy działania zmierzające do sprowadzania do Polski światowych osiągnięć medycznych dotyczących problematyki śpiączki, wymiany wiedzy naukowej i wdrażania programów eksperymentalnych.
